afscheid nemen bestaat niet zegt Marco..., maar het is verdomd zwaar..

Het vertrek op Zaventem met papa en de vele bagage

Dimi...

Dolfje...

Afscheid nemen: pfff
Op het werk van de bewoners, familie en de collega's.Ik weet wel dat het niet voor eeuwig is, maar toch.
Het was een gezellige namiddag met een hapje en een drankje, leuke babbels, kaartjes, geschenkjes..
Dank je wel lieverdjes!
Kerstdagen doorbrengen met de familie, oudejaar met vrienden..was druk, maar super en zo snel voorbij..
En dan de dag voor vertrek..:
Samenzijn met mama, papa, fred, de zussen en schoonbroers, Kiara en co. Het was een vreemd gevoel om mensen die je zo graag ziet en zeg maar om de paar dagen of elke dag hoort te moeten vaarwel zeggen en tot binnen..? Eerlijk gezegd wilde ik dit vaarwel zeggen kort houden.
Dan s'avonds nog eens een stapke gaan zetten, ik zou toch anders niet Femke zijn?! :)
T'was leuk maar vollop genieten heb ik niet kunnen doen, er zat teveel om over na te denken in mijn kopke..Toch dank je wel aan mijn mega maatjes die erbij waren!
En dan de dag van vertrek..plots was die er zo snel! Veel te snel misschien?
Alhoewel ik keek al een jaar uit naar die dag..pff  Femke de eeuwige twijfelaar..
Ik wist dat het pijn zou doen om Dolf mijn superhond los te laten, maar wat ik nu voelde was o zo lastig.
Het is maar een dier zouden sommige mensen zeggen, alwel voor mij is hij een hond met zoveel inhoud en gevoel. Mijn maatje waar ik zoveel aan heb. Maar ik weet dat hij goed zal worden opgevangen bij baasje Dimi.
Papa en Dimi brachten me naar Zaventem, voor mij mocht de tijd toen eventjes hebben stilgestaan!
Eerlijk gezegd wou ik Dimi niet loslaten en maakte dat moment van afscheid nemen zo veel bij me los, maar ik moest loslaten want heb gekozen voor een nieuwe uitdaging, eentje waar ik al zo lang naar verlang.
Nu wil ik er volledig voor gaan, zien wat op me afkomt, nieuwe dingen ontdekken, groeiien als mens en als verpleegkundige..en als ik terug kom binnen 6 maand, een jaartje?..dan zien we wel wat er komt...
Het is zwemmen of verzuipen, en wie me kent weet dat ik niet van opgeven hou, maar soms wel eens een duwtje in de rug nodig heb...